W trakcie przygotowywania obiadu, zadzwonił mój telefon. Z SMS-a dowiedziałam się, że za pół godziny mam się zjawić w naszym ulubionym skateparku. Oznaczało to, że zostało mi niewiele czasu. Włożyłam szybko miskę z płatkami dla mojej siostry do mikrofali i pobiegłam do swojego pokoju. Oczywiście wcześniej pośpieszając Chanel. Miała pecha, bo szła do szkoły na poranne godziny. Skierowałam się szybkim krokiem do łazienki, przedtem wyciągając z szafy czyste ubrania.
Wzięłam -BARDZO- szybki prysznic, narzuciłam na siebie przygotowany strój i nałożyłam na twarz makijaż. W jego skład wchodził jasny podkład, odrobina ciemnego pudru na policzkach, kreski zrobione eyelinerem oraz mocno różowa szminka. Pomimo mojego wizerunku, nie chciałam wyglądać na pustą czy jak kto woli plastikową. Zostały tylko włosy. Chwyciłam szczotkę w dłoń i zamaszystymi ruchami, rozczesałam moją czuprynę. Weszłam do mojej sypialni i przejrzałam się w dużym lustrze. Nie wyglądałam źle. Mogłabym się częściej tak spieszyć.
Zbiegłam na dół zgarnęłam jeszcze potrzebne mi rzeczy i wciągnęłam na nogi jedne z moich ulubionych butów (bez rajstop).
Wystrzeliłam z domu jak poparzona, przedtem upewniając się, czy Chan na pewno pójdzie do szkoły. W biegu wyciągnęłam telefon z torby i sprawdziłam godzinę. Z ulgą stwierdziłam, że będę przed czasem. Kiedy znalazłam się na miejscu, przywitał mnie hałas kółek jadących po gładkich rampach. Kochałam patrzeć na skaterów. Zawsze mnie intrygowali. Naprawdę uwielbiali to robić. To widać. Ich to fascynuje, tak jak mnie, patrzenie na to. Nagle zdałam sobie sprawę z tego, że nie ma jeszcze nikogo z moich przyjaciół. Postanowiłam jeszcze trochę poobserwować chłopców na rampach. Jeden szczególnie przykuł moją uwagę. Był niesamowity. Obracał deskę w każdą możliwą stronę i nie zachwiał się ani razu. Nie dość, że wymiatał na rampie, to jeszcze jego wygląd przyprawiał mnie o zawał serca. Tak, chłopak był odwrócony plecami, ale to mi w najmniejszym stopniu nie przeszkadzało. Kiedy odwrócił się w moją stronę, najpierw zabrało mi dech, a następnie odjęło mowę. Nie, nie, nie. Uświadomiłam sobie, że się na niego gapię, więc natychmiast odwróciłam wzrok. Przed tym zdążyłam jeszcze zauważyć jego niebiański uśmiech. Nie mogę tak na niego patrzeć. Na Daniela!? Wow, schodzisz na psy Hailee. Uderzyłam się mentalnie w twarz. Jestem głupia. Mogłam przyjść spóźniona. Nagle przypomniałam sobie o słowach Tonego. Bądź na miejscu o 9:00. Potem zorientowałam się, że mam przestawiony zegarek, żeby się nie spóźniać i tak naprawdę jest dopiero 8:30. Ughh! Ponownie uderzyłam się w twarz, tylko tym razem na poważnie. Poczułam luz w uchu i dotykając go, uświadomiłam sobie, że wypadł mi kolczyk. Przykucnęłam i zaczęłam się rozglądać, bardzo dokładnie przeszukując ścieżkę oraz pobliski parking. Zaczęłam tracić już nadzieję na znalezienie zguby, ale wtedy poczułam dotyk na moim ramieniu. Odwróciłam się i zobaczyłam dłoń z błyszczącym drobiazgiem na środku.
-Tego szukasz? -łobuzerski uśmiech wkradł się na jego pełne usta.
-Umm..dzięki? - nie byłam pewna jak zareagować na miłe zachowanie chłopaka. Zaśmiał się, widząc moje zakłopotanie. Po czym mrugnął do mnie i odszedł. Trwałam w tej pozycji z lekko otwartą buzią jeszcze przez jakiś czas. Kiedy się "ocknęłam", usiadłam szybko na ławkę z nadzieją, że nikt mnie nie widział. Myślałam nad tym zdarzeniem aż do przyjścia reszty grupy.
-Nad czym tak dumasz? - oczywiście zauważył wszystko Lucas.
-Nad niczym. Tak tylko myślę o...wszystkim - odparłam, okłamując go bez wahania. Miałam w tym już wprawę. Kochałam go, tak jak i resztę paczki, ale nie przeszkadzało mi to aż tak w okłamywaniu go. To między innymi oni mnie tego nauczyli. Jeśli chodzi o niektóre sprawy, nie mogę się z nimi dzielić. Kiedy zebrali się już wszyscy, mięliśmy zacząć się bawić. Grać w butelkę, pić i takie inne. No, ale świętem by było, gdyby ktoś nam nie przeszkodził. Naszym oczom ukazało się pięć nie zaproszonych osób. Jedną z nich widziałam tu już wcześniej. Daniel. Zmiękły mi nogi. Spuściłam głowę, nie chcąc pokazywać mojego zakłopotania. Obok chłopaka stała jeszcze Lizzie i kilka innych idiotów. Antony z pogardą splunął na ziemię, pokazując im swoje obrzydzenie.
-Czego tu chcecie? - zapytała od niechcenia Bianca.
-Nie jesteśmy tu do ciebie, więc z racji swojej zamknij już usta, bo mogą się one przydać do o wiele przyjemniejszych rzeczy suko - moja blond włosa przyjaciółka była w szoku, ale posłuchała się i odsunęła. Ja również nie mogłam do końca uwierzyć w to co usłyszałam. Becca i Sum oddaliły się, aby porozmawiać po cichu z Biancą.
-Jeszcze raz. Czego od nas chcecie? - warknął Tony.
-O nie, nie, nie. Nie od was. Tylko...od niej - podniosłam głowę, aby sprawdzić o kogo chodzi, ale ku mojemu zdziwieniu, wzrok Daniela skierowany był tylko na mnie. Zlustrował mnie od góry do dołu, po czym uśmiechnął się łobuzersko. Simone twardo ustała tuż obok mnie i opiekuńczo objęła ramieniem, tym samym dając chłopakowi do zrozumienia, że ona nie da się tak łatwo zmylić.
-Och, Simone. Daj spokój. Chcę tylko zamienić parę słów z twoją małą przyjaciółeczką. - przechylił głowę na bok. - Wyobraź sobie, że darzę cię jeszcze jakimś szacunkiem, więc zadbaj o to, żeby tak zostało i odsuń się od niej - powiedział tym razem nieco ostrzej. Dziewczyna nadal pewnie stała przy moim boku.
-Chyba śnisz. Jeśli myślisz, że dam ci się do niej zbliżyć to się grubo mylisz. - warknęła Simone.
-Naprawdę, spierdalaj już stąd śmieciu. No chyba, że chcesz, żeby zrobiło się nieciekawie. -poparł ją Tony.
-Lucas, bądź tak miły i ogarnij tych twoich...przyjaciół - ostatnie słowo wymówił z pogardą w głosie.
-Dajcie już spokój. Ja...pogadam z nim - odparłam cicho, ale jestem pewna, że każdy to usłyszał. Wysunęłam się delikatnie z objęć Simone i podeszłam do Daniela. Byłam bardzo blisko, ale czułam się wyjątkowo bezpieczna. Coś mówiło mi, że mnie nie skrzywdzi.
-No co się tak gapicie!? Chyba powiedziała, że ze mną pogada, tak!? A teraz spierdalać! - skrzywiłam się na te ostre słowa. Wszyscy odsunęli się na bezpieczną odległość. Lucas, Simone i Tony nadal stali wystarczająco blisko, aby w razie czego mi pomóc. Daniel zbliżył się tak, że teras stał baaardzo blisko mnie. Górował nade mną wzrostem. Mimo moich wysokich obcasów, sięgałam mu do klatki piersiowej. Zachichotał cicho, widząc tę różnicę. Nachylił się powoli do mojego ucha i wyszeptał:
-Ładnie dziś wyglądasz, wiesz? Ale nie po to przyszedłem. Chciałem ci...podziękować - westchnął zakłopotany swoimi własnymi słowami. Dosłownie opadła mi szczęka. Spojrzałam w jego piękne oczy, aby upewnić się czy mówi prawdę. Mówił.
-Ale, ale za co?
-Zdjęcia -oświeciło mnie. - To jedyna pamiątka po moich rodzicach. Myślałaś, że się nie dowiem, że to wy? -uśmiechnął się delikatnie przy moim uchu, tak aby nikt tego nie widział.
-Wydasz nas?
- Nie, byłbym głupcem. Nawet nie zostawiliście po sobie śladu -zaśmiał się uroczo.
-Skąd wiedziałeś, że to ja byłam w twojej sypialni?
- To proste. Luca i Tony nie zostawili by nic z mojego pokoju. Blondyna nawet by tam nie weszła. Becca trzyma się zawsze z tą suką - tu spojrzałam na niego ostrym wzrokiem. -Sorry no. Wracając...Summer zwykle zostaje na czatach. W tym jest najlepsza. Ty nie puściłabyś siostry na akcję, więc Simone z nią siedziała. Zostałaś mi tylko ty. - przelotnie zerknął mi w oczy. - Jeszcze jedno. Udawaj, że ci groziłem z powodu jakiegoś nieporozumienia naszych rodzin. OK? -Ostatni raz spojrzał na mnie. Kiwnęłam głową. - Bądź wściekła - wczuwając się w rolę, zacisnęłam pięści.
-No cóż..pa - kiwnęłam mu na porzegnanie
-Do zobaczenia.
I jak.? Może być?
CZYTASZ=KOMENTUJESZ :)
